Wat was dàt allemaal?! Een pandemietje sloop onze levens binnen. We volgden dat ene bewuste nieuwsbericht met het hele gezin. Wat heel wat wil zeggen. Pubers verlaten hun smartphone alleen als het écht nodig is.

We deden letterlijk de boeken toe. Daar. Op dat moment in maart 2020. Mijn eerste gedachte was opluchting dat ik niets eetbaars had achtergelaten in mijn vakje in de leraarskamer. Het was eind juni toen ik terug mocht gaan. We verdiepten ons in live-lessen en het maken van tutorial-filmpjes voor de leerlingen. We versterkten zoveel mogelijk onze WIFI en onze moraal. Het had wel iets en soms ook niet. Maar het kon niet anders.

Zonder er verder bij stil te staan sloot ik ook dit boek. Er waren plots belangrijker zaken die ons leven beheersten dan het posten van mijn faits divers… Het hamsteren van WC papier bijvoorbeeld. Ik begrijp nog steeds niet waarom, maar je kon maar beter voorbereid zijn.

Achteraf bekeken kom je altijd tot de beste inzichten. Het was misschien niet slecht geweest om de kleine gelukjes te blijven delen als antigif voor die nieuwe realiteit waar nieuwe verkleinwoordjes werden gelanceerd om de inhoud van de boodschap te verzachten. Ik besef dat ik mijn digitale knuffelcontactjes zwaar heb verwaarloosd. Afgewimpeld. Vergeten. Mea culpa.

Positief is mijn handelsmerk. Tot positief het nieuwe negatief werd. Totale verwarring. Maar naast stijgende curves en beperkte vrijheid waren er ook witte lakens en Jerusalema’s. Respect en verbondenheid. We stuurden en kregen plots weer kaartjes. Van die echte, die je kan vasthouden en aan de muur hangen. We schreven een gedicht en maakten confituur voor alle buren in de straat, want we hadden tijd. Het was het begin van een zalige kettingreactie. We kregen van alle buren gedichten en gebak terug.

We ontdekten het huisgemaakte belang van onthaasten, gezellig samenzijn en nu genieten. Niet morgen, niet seffens, niet sebiet. Nu.

Wellicht ging ik nogal op in mijn bubbel, want plots zijn we april 2022 en Love, Cotton Candy was palliatief. Ik had het pas door toen het voorstel kwam om de stekker eruit te trekken. Het moment van afscheid was plots zo nabij en ik voelde iets wat leek op ouderwets liefdesverdriet. Alsof je hart met veel precisie uit je borstkas wordt verwijderd. Of zo.

Ik denk dat we het als zielsverwanten niet mogen opgeven. Ik krijg een flashback naar de poster in de living van mijn ouderlijk huis. Vroeger bleven dingen in huis namelijk een half leven op dezelfde plaats staan of hangen. Heel zelden werd er iets vervangen. Omdat het echt kapot was. De quote op die poster is altijd blijven hangen;

“Waar ik zal aankomen weet ik nog niet, maar ik zal doorgaan…”

Wie het schreef is mij ontgaan. Ik zal het es aan mijn moeder vragen. Wellicht hangt de poster opnieuw ergens op. In een andere living, een nieuw leven, maar de boodschap blijft.

We zullen doorgaan. Wat er ook op ons padje komt.

Love, Cotton Candy